انجمن ادبی دانشگاه زابل

کاش می سوخت

 

چوب های خاطرات

 

در آتش فراموشی

 

وباران می شست

 

سایه های گذشته و

 

هراس آینده را...........

وباد

 

مرا می برد

 

به انتهای جنگل های خیال

 

تا غروب ها برگ های سکوت را له کنم

 

وبا صدای نفسم که می پیچددر گوش هایم

 

حس کنم زنده ام..................

 

خودم(اکرم مهدی پور)